ครบรอบ 5 ปี

 

วันนี้ครบรอบ 5 ปี แล้วสินะคะ

ตั้งแต่โซ้ยโกจากไปในวันที่ 19 มิ.ย. 49

เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ….

 

เบลยังจำได้ว่าตอนที่เบลรู้ข่าวเบลกำลังอยู่ปี 2 วันนั้นเป็นวันที่มีการเข้าห้องเชียร์ของเด็กปี 1

พี่แบงค์เป็นคนส่ง sms มาบอก ทั้งๆที่ปะป๊ากับญาติคนอื่นยังไม่อยากให้เบลรู้ เพราะกลัวเบลจะเสียใจ

วันนั้นเบลเขียนไดอารี่ไปก็น้ำตาไหลไป ถึงแม้ว่าทุกๆคนจะเตรียมใจล่วงหน้ามาซักพักแล้ว แต่พอถึงเวลาจริงๆ มันก็เสียใจ เศร้า

วันนี้เอากลับมาอ่านอีกรอบ ก็น้ำตาจะไหล

เบลยังจำได้ว่าตอนเด็กๆ เวลาที่ไม่มีคนอยู่ที่บ้าน แล้วโซ้ยโกต้องอยู่กับเบลกับพี่แบงค์ โซ้ยโกก็จะต้มข้าวต้มหมูอร่อยๆให้พวกเบลกิน เบลคิดว่ายังจำรสชาติได้อยู่เลย

โซ้ยโกรักพี่แบงค์กับเบลมาก เบลก็รักโซ้ยโกเหมือนกันค่ะ ทุกๆคนรักโซ้ยโกนะ

 

วันนี้โชคดีจริงๆที่เบลได้หยุด ตอนเช้าเบลเลยตั้งใจตื่นตั้งแต่ 6 โมงเช้า เพื่อจะไปทำบุญครบรอบวันเสียของโซ้ยโก

เบลไปกับอาม่าแล้วก็ยายค่ะ ทุกคนตั้งใจทำบุญให้โซ้ยโกนะคะ มีกับข้าวที่โซ้ยโกชอบทั้งนั้นเลย มีทุเรียนด้วยนะ

โซ้ยโกคงได้รับบุญใช่มั้ยคะ ใส่ชื่ออากงไปบังสุกุลด้วย

เบลหวังว่าโซ้ยโกกับอากงจะได้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดีนะคะ

ไม่ต้องห่วงอาม่านะคะ ตอนนี้อาม่ามีความสุขดี มียายมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย เบล ปะป๊า แล้วก็แม่ก็ไปกินข้าวตอนเย็นกับอาม่าทุกวันถ้าไม่ติดธุระอะไร

ช่วยอวยพรให้อาม่าสุขภาพร่างกายแข็งแรงอยู่กับลูกๆหลานๆ ไปนานๆด้วยนะคะ

 

ป.ล.

ตอนนี้เบลเรียนจบแล้วนะคะ เพิ่งทำงานได้ 3 วัน ทำงานที่โรงพยาบาลในเครือเดียวกับที่โซ้ยโกไปรักษาตัวล่ะ จะรับปริญญาประมาณสิ้นปีนี้ค่ะ

อยากให้โซ้ยโกกับอากงได้เห็นเบลรับปริญญาจังเลย

 

อวยพรให้เบลโชคดีในการทำงานด้วยนะคะ

รักและคิดถึงโซ้ยโก กับ อากง เสมอค่ะ

ไม่สบาย = =”

จู่ๆวันนี้ก็ไม่สบายแบบงงๆ ทั้งๆที่เมื่อวานและเมื่อตอนตื่นวันนี้ก็อาการปกติดีทุกอย่าง

แต่จู่ๆซักเก้าโมงกว่าก็มีความรู้สึกว่าหนาวๆตัวอย่างไรพิกล ทั้งๆที่แอร์กับพัดลมก็ไม่ได้เปิดแล้ว

มีลางสังหรณ์ว่ามันจะต้องผิดปกติแน่ๆ แต่ก็ยังคิดว่าไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง

 

 

ปรากฏว่าซักพัก มันหนาวแบบขนลุกทั้งตัว แล้วก็เริ่มสั่น

= =” เกิดมาไม่เคยตัวสั่นแรงขนาดนี้มาก่อน อย่างกับเจ้าเข้า สั่นกึกๆๆ พูดไปก็เสียงสั่นๆ

ตามมาด้วยปวดหัว และเริ่มมีไข้ แล้วก็อาเจียน

ข้าวก็กินไม่ลง ได้แต่นอนห่มผ้า

อารมณ์แบบเซ็งเลย จะเริ่มงานพรุ่งนี้แล้วทำไมต้องมาไม่สบายเอาวันนี้ด้วย แล้วพรุ่งนี้จะไหวมั้ยเนี่ย

พอซักบ่ายสองบ่ายสามเริ่มดีขึ้น แต่ก็ออกไปหาหมอ เพราะกลัวพรุ่งนี้จะไม่ไหว

 

 

ปรากฏหมอบอกว่าไข้ 39 องศา = =.. ตกใจ

คือจริงๆตอนออกไปหาหมอมันรู้สึกว่าไข้เริ่มลงแล้วนะ แต่ยัง 39 เลยเหรอ

แสดงว่าตอนเที่ยงๆที่สั่นเป็นเจ้าเข้านั่นไข้ต้องเกิน 39 องศาแน่ๆ

โชคดีที่โตแล้ว ไม่งั้นถ้าเป็นเด็กคงชักไปแล้ว ไข้สูงขนาดนี้

แล้วความดันก็ต่ำ ชีพจรเต้นเร็ว ร่างกายขาดน้ำอีกต่างหาก

หมอสรุปสุดท้ายมาว่าน่าจะเป็นไข้หวัดใหญ่

เลยจัดเต็มทั้งฉีดยา ให้น้ำเกลือ+วิตามิน+กลูโคส จะได้มีแรงไปทำงานพรุ่งนี้ได้

เลยต้องนอนแกร่วที่คลินิกเกือบสี่ชั่วโมงเพื่อให้น้ำเกลือ

 

 

ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีอะไรทำซะแล้ว เพราะไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกมา

แต่แม่ก็กลับไปเอาโทรศัพท์ออกมาให้ เพื่อจะได้โทรบอกตอนน้ำเกลือหมดแล้ว

ก็นอนเล่นเฟส เล่นเอ็ม เล่นวอทแอป ไปแก้เบื่อ เพราะหลับไม่ลงเนื่องจากนอนมาเกือบทั้งวันแล้ว

คิดๆดูก็สามารถเหมือนกันนะ ถือโทรศัพท์ด้วยมือซ้ายแ้ล้วใช้นิ้วโป้งจิ้ม ฮ่าๆ

ก็นะ มือขวาโดนเจาะให้น้ำเกลืออยู่นี่ ขยับแล้วเจ็บจะตาย

 

 

[ที่ระลึกของการไม่สบายหนักครั้งแรกในรอบปี = =’ ]

 

ตอนนี้ไข้ลงแล้วล่ะ แต่ยังรู้สึกเพลียหน่อยๆ

เดี๋ยวว่าจะกินยาแล้วก็คงไปนอนแล้วแหละพรุ่งนี้จะได้มีแรงไปทำงาน

เหมือนฟาดเคราะห์ก่อนทำงานเลย เสียค่าเสียหายไป 1,300 บาท = =

โดนป๊าเทศน์ว่าทำไมถึงเป็น อายุแค่นี้เองต้องมานอนให้น้ำเกลือซะแล้ว

แหม ป๊าคะ เบลก็ใช่ว่าจะอยากเป็น T-T แต่จู่ๆมันก็เป็นขึ้นมาง่ะ

(ความจริงเคยโดนนอนให้น้ำเกลือตอนปีสี่เพราะเป็นไข้เลือดออกนะ จะว่าไปก็กลัวเป็นไข้เลือดออกอยู่เหมือนกัน ช่วงนี้ไข้เลือดออกระบาดซะด้วย แต่คงไม่เป็นหรอกมั้ง…)

เอาเถอะ มองในแง่ดี อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเป็นพรุ่งนี้ล่ะเนอะ

 

 

ขอบคุณทุกๆคนที่อวยพรให้เราหายไวๆน้า

หวังว่าพรุ่งนี้คงหายและมีแรงทำงาน

สู้ๆๆ ฮึบๆๆ

 

 

ป.ล. ตอนแรกว่าวันนี้จะอ่านหนังสือทวนซะหน่อยพรุ่งนี้จะเริ่มงานแล้ว

สุดท้ายมาไม่สบาย เลยอดอ่านเลย T-T

ขอให้การเริ่มต้นทำงานวันแรกในพรุ่งนี้ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ สู้ๆๆ ฮึบๆๆ

ป.ล.2 ตอนเค้าดึงเข็มออกจากมือหลังให้น้ำเกลือเสร็จนี่เจ็บมากกกกก = =” ถึงจะเป็นเข็มพลาสติกก็เหอะนะ

รู้สึกเลยว่าการไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐจริงๆ

รู้สึกดี

 

ชอบเวลาที่ได้ช่วย ได้ให้คำอธิบายเรื่องยาแก่คนไข้ หรือผู้ป่วยที่มีปัญหาจัง

มันรู้สึกดี ว่าเราเป็นประโยชน์กับเค้าได้

 

เมื่อวานนี้ที่ไปทำบุญ 9 วัด ก็ได้ช่วยอธิบายเรื่องยาละลายลิ่มเลือด (warfarin) กับคุณยายแล้วก็ลูกของคุณยายคนนึง

 

วันนี้ก็ได้อธิบายเรื่องยาเบาหวานกับญาติที่เป็นเบาหวาน

 

รู้สึกดีที่ได้ช่วย และมีกำลังใจเวลาที่เค้าขอบคุณเรา

^___________^

ขอให้เรามีจุดยืนแบบนี้ไปนานๆ นะ อย่าให้เปลี่ยนไปเมื่อทำงานเลย

 

 

ปล.

วันนี้ไปเซ็นสัญญาทำงานแล้วล่ะ

จะเริ่มงานวันพฤหัสนี้แล้ว ขอให้ผ่านระยะเวลาทดลองงาน 119 วัน ไปได้ด้วยดีนะค้า

ขอบคุณพี่ยศด้วยค่าที่อุตส่าห์เดินพาไปส่งถึงที่

(มีความรู้สึกว่าตัวเองหลงทางง่ายในสายตาคนอื่นยังไงไม่รู้แฮะ ฮ่าๆๆ)

 

ไหว้พระ 9 วัด

 

สืบเนื่องจากเมื่อวานที่ติสต์แตก เบื่อตัวเอง เลยเกิดอารมณ์อยากจะเคลียร์รูปวาดให้เสร็จ สุดท้ายก็เสร็จเอาตีสองกว่า

ไม่เจียมตัวเองเลยว่าจะต้องตื่นตีห้าไปทำบุญไหว้พระ 9 วัด

แต่เอาเข้าจริงๆมันก็ตื่นได้นะ ไม่ได้รู้สึกง่วงอะไรมากด้วย = = แต่ก็นะ ให้ทำงี้บ่อยๆก็ไม่ไหวเหมือนกัน

จะว่าไป ก็ไม่ได้ตื่นตีห้ามานานแล้วนะเนี่ย

ต่อไปคงต้องฝึกให้ชิน เพราะทำงานแล้วก็คงต้องตื่นประมาณนี้สินะ T-T

 

 

วันนี้ไปทำบุญถวายเทียนพรรษา และสังฆทาน 9 วัด

ก็นั่งรถทัวร์ไปกัน ทั้งหมดเกือบ 50 คนได้มั้ง

ไปวัดที่อยุธยา 5 ที่ มีวัดบางนมโค วัดบ้านแดง วัดสีกุก วัดหน้าต่างนอก วัดหน้าต่างใน เป็นวัดที่อยู่ใกล้ๆกัน ก็แวะติดๆกันเลยเสร็จก็เกือบ 11 โมง ทันพระฉันเพลพอดี

 

 

ตอนกลางวันก็เลยแวะไปตลอดแถววัดไชโยวรวิหาร ที่อ่างทอง เพื่อพักกินข้าวก่อนที่จะเข้าวัดไชโยฯต่อ

กินผัดไทยไชโยไป ก็อร่อยดีนะ เส้นมันหนึบๆ แต่ว่าให้เยอะมาก…. กินไม่หมด T-T แล้วมันก็เลี่ยนด้วยอ่ะ

อาจเป็นเพราะสั่งแบบผัดไทยจืดไม่ใส่พริกกับถั่วงอกไป มันก็เลยไม่มีอะไรแก้เลี่ยนเลย

 

 

หลังจากถวายที่วัดเสร็จก็ไปที่วัดอะไรต่อไม่รู้จำชื่อไม่ได้ = =’

ส่วนอีกสองวัดสุดท้ายไปที่สิงห์บุรี คือวัดพิกุลทอง กับวัดจำปาทอง

 

 

สุดท้ายก็แวะกินข้าวที่ร้านอาหารริมแม่น้ำแถวๆสิงห์บุรี ร้านอะไรไม่รู้จำชื่อไม่ได้อีกแล้ว = =” กุ้งเผาอะไรซักอย่าง อยู่ใกล้ๆวัดสิงห์ (มั้ง)

(หัวสมองช่วงนี้ไม่ได้ใช้งานสินะ มันเลยเริ่มเสื่อม ฮ่าๆ)

ก็อาหารอร่อยดี แต่ไม่รู้ว่าราคาเป็นไง เพราะกินอย่างเดียว ^^”

 

 

รู้สึกดีเวลาที่ได้เข้าวัด ทำบุญ ไหว้พระ

รู้สึกว่าจิตใจสงบ ไม่ฟุ้งซ่าน อารมณ์ติสต์ค่อยลดลงหน่อย เอิ๊กๆ

ถ้ามีโอกาสก็อยากเข้าวัดบ่อยๆเหมือนกันนะ ^_________^

 

 

 

ปล.

 

ทำไมเพื่อนๆเห็นเราเป็นผู้วิเศษหรือไง วาดอะไรก็ได้ในโลกนี้เหรอค้าาาา! T_T

ตอนนี้มีงานค้างไว้เป็นพรืด มึนๆเล็กน้อยว่าตกลงแล้วนี่เรารับจ้างวาดการ์ตูนรึเปล่า มันน่าเก็บค่าวาดจริงๆเลย ขอมาแต่ละอย่าง

มีต้องวาดการ์ตูน 7 ตัว เพิ่มของกลุ่มพวกผู้ชาย ที่อยากได้ไปสกรีนเสื้อ

(ไม่อยากบอกว่า ต้องแสกนอีก 3 ตัวที่วาดไปก่อนหน้านี้แล้วใหม่ให้เป็นซัก 200-300 dpi เพราะของเดิมมันแค่ 72 dpi = =”)

แล้วก็มีงานที่่กิ๊กขอ .. วาดฟอร์จูนเนอร์ = =

เกิดมาไม่เคยวาดไรอะไรอย่างอื่นนอกจากรถเด็กเล่นสมัยประถม

แล้วก็เหลือค้างรูปของฝ้ายกับกวางที่เพิ่งขอมา

 

เปลี่ยนอาชีพซะดีกว่ามั้งเนี่ยเรา ฮ่าๆๆ

เอาเถอะ บ่นไปอย่างงั้นแหละ ขอบ่นนิดนึง

ก็เต็มใจทำให้น่ะแหละ ไม่ได้อยากได้อะไรตอบแทนด้วย แค่เห็นเค้าชอบงานที่เราทำให้ก็ดีใจแล้ว

แต่บางทีก็อยากขอเวลาพักบ้างอะไรบ้าง นี่เล่นงานใหญ่ติดๆกัน = =

อารมณ์วาดยิ่งมาๆไปๆอยู่ สงสัยจะได้ดองก็คราวนี้ ใกล้เริ่มงานแล้วด้วยสิ

 

 

ไม่ชอบเลย

 

ไม่ชอบเลยจริงๆที่รู้สึกอย่างงี้

 

ไม่เป็นไรหรอก แค่ความรู้สึกเหงา อีกไม่นานก็คงหาย

 

อย่าให้ความเห็นแก่ตัวของเราต้องไปทำร้ายใครเลย

 

เกลียดตัวเองที่รู้สึกเห็นแก่ตัวจัง เฮ้อ..

ที่ปลายฟ้า

 

…..ใครสักคนที่เกิดมา เพื่อเคียงข้างกัน
เป็นคนสำคัญ อยู่กับฉันข้างๆ กาย
ใครสักคนอาจจะมีเพียงในนิยาย
วันที่พ้นไปบางครั้งเราก็ใจหาย

ยังไม่รู้ ยังไม่รู้ ว่าคนนั้นคือใคร
แต่ใจฉันจะยังฝันเรื่อยไป

อาจจะมีใครสักคนรออยู่ที่ปลายฟ้า
บอกใจเสมอว่าคนที่รออยู่ไม่ไกล
อาจจะมีใครสักคนรับฝากรักในหัวใจ
เส้นทางชีวิตอันแสนไกล จะมีคนรักเดินเคียงข้างกัน….

 

เพลง ที่ปลายฟ้า : หนูนา หนึ่งธิดา

Smile :)

ย้ายที่เขียนใหม่ หลังจาก space ปิดตัวลงไปอย่างถาวร

เสียดายเล็กๆ ที่ย้ายข้อมูลมาที่นี่ไม่ทัน แต่จริงก็ backup พวกที่เขียนหมดแล้วล่ะ

ไม่เป็นไรถือซะว่าขึ้นบ้านหลังใหม่ เริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ ^^

 

ความจริงก็คิดอยู่ว่าจะเปิดที่เขียนดีรึเปล่า แต่วันนี้จู่ๆก็มีอารมณ์อยากเขียนบันทึก ก็เลยเปิดดีกว่า

จริงๆเขียนที่นี่ก็คงไม่ค่อยมีคนอ่านเท่าไหร่ (แหม ที่เก่าก็ไม่ค่อยมีคนอ่านเหมือนกันเถอะ)

ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะแค่อยากเขียนเก็บเอาไว้อ่านเท่านั้น

 

คิดถึงไดอารี่เก่าๆ บันทึกเก่าๆ เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ เร็วจนน่าใจหาย

หลายๆสิ่งหลายๆอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายเลยล่ะ

ตัวเราเองก็คงจะเปลี่ยนไปไม่มากก็น้อย

 

เรียนจบแล้ว  ในที่สุดก็จะได้เริ่มทำงานกับเค้าซักที หลังจากที่(ตั้งใจ)ว่างงานมาเกือบ 3 เดือน ^^”

เหลือวันหยุดอีกแค่ 7 วันเท่านั้น เราก็จะต้องก้าวเข้าสู่โลกของการทำงานแล้ว

ต้องโตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ …. ไม่อยากเลยจริงๆ แต่จะเป็นเด็กไปตลอดไม่ได้หรอก

สู้ๆๆ ฮึบๆๆ

 

ยิ้มกว้างๆ แล้วบอกกับตัวเองว่า ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี ^____________^